Επιστροφή σε ημέρες μεταπολεμικές, μετεμφυλιακές, επιστροφή σε ημέρες και νύχτες τρόμου, διώξεων και φυλακίσεων.
Το καλό με τους διώκτες είναι πως δεν διδάχτηκαν από την ιστορία και την πορεία των Ελλήνων, δεν έμαθαν πως στα συσσίτια, εκεί στις ουρές της εξαθλίωσης γεννήθηκε η ελπίδα, εκεί άρχισε η αντίσταση,ο αγώνας για την απελευθέρωση.
Στα συσσίτια των φιλανθρώπων κυριών, που ω του θαύματος είναι μέλη οργανώσεων μη κυβερνητικών, χρηματοδοτούμενων από τον κρατικό προϋπολογισμό, εκεί που οι άνθρωποι κατεβάζουν το βλέμμα, σκύβουν το κεφάλι, κρύβονται γιατί πονούν, θυμώνουν, αγανακτούν, εκεί θα ανάψει η σπίθα που θα κάψει κάθε ανθρωπόμορφο τέρας που τσάκισε τη ζωή τους.
Στα νοσοκομεία, όπου δειλά και ντροπιασμένα δείχνουν το βιβλιάριο απορίας, μιλούν, σιγά ψιθυριστά με όλον το πόνο που ανθρώπου που παλεύει με την αρρώστια , τη φτώχεια αλλά πάνω από όλα με την αξιοπρέπεια του.
Στα σχολεία όπου οι μανάδες δίνουν τα τελευταία λεπτά τους για να μην ντραπεί το παιδί, για να μην λιποθυμήσει από πείνα και ντραπεί!
Σε κάθε ουρά που απαξιώνεται ο άνθρωπος, που η αξιοπρέπεια και η οργή πάνε χέρι-χέρι, που η θλίψη και πόνος στήνουν καρτέρι στη ζωή, εκεί θα πει φτάνει πια και θα τους πάρει ο διάολος!
Είναι οι δικές κόκκινες γραμμές κύριοι των μνημονίων, είναι τα δικά μας όρια στην προδοσία, στο ξεπούλημα, στο βόλεμα σας.
Οι δικές σας γραμμές που έμπαιναν για να πατιούνται ξεθώριασαν, θόλωσαν καλύφτηκαν από τις δικές μας και είναι κατακόκκινες, ορατές και ξεκάθαρες γιατί είναι από αίμα.
Η σιωπή που υπάρχει γύρω μας, που κρύβει απόγνωση, θυμό και προσδοκία, η σιωπή πριν την μεγάλη κραυγή, βάζει τα όρια σιγά-σιγά, μεθοδικά με πείσμα. Το πείσμα του πατέρα, του άνεργου, της μάνας, του νέου που κουράστηκαν από τα λόγια, μιλούν με το βλέμμα.
Αυτό το βλέμμα , το γεμάτο οργή, να το φοβάστε όλοι εσείς που βάλατε τη ζωή μας στην ουρά της επαιτείας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου