Ένας δήμος-πέρασμα, δίπλα στο ποτάμι της Αθήνας, τον Κηφισό,που περνά την πόλη κυλώντας αργά σε ένα από τα λίγα ανοιχτά σημεία του, με λεύκες και ευκαλύπτους να σκιάζουν το πέρασμα του.
Μια πόλη με αρκετούς πρόσφυγες, νησιώτες, Πελοποννήσιος και Ηπειρώτες που βρήκαν καταφύγιο αλλά και δουλειά στα εύφορα περιβόλια της περιοχής, από τις αρχές του 1900, ρίζωσαν στη γη, την δούλεψαν την αγάπησαν και έμειναν δημιουργώντας σιγά σιγά μια σύγχρονη πόλη.
Κάποια κομμάτια γης , ένα- δυό, υπάρχουν ακόμα .
Την πόλη διέσχιζαν σιδηροδρομικές γραμμές, είχε και σταθμό παρακαλώ! Ένα αδιάκοπο πηγαινε-έλα των τραίνων προς Πελοπόννησο και Θεσσαλονίκη συνόδευαν τις μέρες και τις νύχτες των κατοίκων.
Οι γραμμές υπογειοποιήθηκαν, εκεί που περνούσε το τρένο έγινε ποδηλατόδρομος, και πεζόδρομος, τα τρένα των παιδικών μας χρόνων μας αποχαιρέτησαν ακολουθώντας υπόγειες διαδρομές.
Τα μικρά εκκλησάκια της περιοχής μεγάλωσαν έγιναν πολυτελείς εκκλησίες, υπάρχουν τρία τέσσερα που δεν τα πείραξαν, ο Εσταυρωμένος, οι Άγιοι Ακίνδυνοι, η Παναγίτσα .....
Πίσω από την εκκλησία των Αγίων, σε μια μικρή πλατεία, αγέρωχη, περήφανη και μόνη η πρώτη κάτοικος της πόλης.
Περισσότερα από 2500 χρόνια στέκει εκεί ζωντανή , τεράστια, περήφανη μας φέρνει αντιμέτωπους με την ιστορία, με όσα είχαμε , με όσα καταφέραμε , με ότι χάσαμε.
Το μεγαλύτερο κλαδί αυτής της Ελιάς προσπάθησε να κόψει, ένας αδαής, απαίδευτος, ανόητος άνθρωπάκος.
Θα μου πείς ένα ακόμα κομμάτι της ιστορίας, θυσία στην ζωή των ανθρώπων! Ίσως κάπου αλλού, στην πόλη των Αγίων όχι!
Την αγαπάμε την Ελιά, είναι μέρος της ζωής μας, τόπος συνάντησης, αναμνήσεων και μνήμης.
Σε μια αέναη μάχη με τη γη , τη φύση , τους καιρούς, η Ελιά είναι εκεί.
Ρίζες παλιές και νέες αγκαλιασμένες σε έναν αγώνα ενάντια
στο χρόνο και στον... ανθρωπάκο.
Πεισματάρα
η ελιά ,διεκδικεί το χώρο της ,την προσοχή και τη φροντίδα μας. Απλώνεται περήφανη και μας καλεί στον ίσκιο της σε
ένα ταξίδι στο χθες και ταυτόχρονα στο μέλλον γιατί
Αυτή η Ελιά Θα είναι εδώ , Πρώτη και Αιώνια στην πόλη των Αγίων....
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου