ΑΛ. ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ
Κοινωνικά και υπηρεσιακά κριτήρια επιβάλλει ο Αρειος Πάγος στις απολύσεις που γίνονται λόγω οικονομοτεχνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει μία επιχείρηση, κρίνοντας ότι πρέπει καταρχήν να προστατεύονται οι μεγαλύτερη σε ηλικία, οι αρχαιότεροι στην υπηρεσία, όσοι έχουν περισσότερα οικογενειακά βάρη και αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα.
Το ανώτατο δικαστήριο δέχεται ότι όταν ο εργοδότης καλείται να επιλέξει ποιους θα απολύσει, οφείλει να λάβει υπόψη του τα κοινωνικά και υπηρεσιακά κριτήρια με σύγκριση μεταξύ των απασχολουμένων, ώστε να απομακρύνει εκείνον που έχει μικρότερη προϋπηρεσία και ηλικία (γιατί είναι ευκολότερο να βρει εργασία) και λιγότερα οικογενειακά βάρη.
Προχωρώντας ακόμα περισσότερο τη νομολογία γύρω από τις απολύσεις που οφείλονται σε οικονομοτεχνικούς λόγους και στην αναδιάρθρωση μιας επιχείρησης, ο ΑΠ προστατεύει τον μεγαλύτερο και αρχαιότερο σε υπηρεσία, ακόμα και αν υστερεί σε τυπικά προσόντα απέναντι στους νεότερους συναδέλφους του. Και κρίνει ότι η διαφορά προσόντων ισοσταθμίζεται λόγω της αρχαιότητας και των οικογενειακών βαρών, με συνέπεια να θεωρείται καταχρηστική η απομάκρυνση του μεγαλύτερου σε ηλικία και σε βάρη (λόγω οικογένειας, παιδιών κ.πλ.).
Παράλληλα ο ΑΠ τονίζει (31/13) ότι πρέπει να συνεκτιμάται το γεγονός ότι είναι δυσκολότερο για τον μεγαλύτερο να βρει νέα δουλειά. Κρίνοντας καταχρηστική την απόλυση 52χρονης γυναίκας με 33ετή προϋπηρεσία, έγγαμης με παιδί, αντί δύο νεότερων συναδέλφων της 27 και 25 ετών, άγαμων, με 4ετή προϋπηρεσία και περισσότερα τυπικά προσόντα, ο ΑΠ τόνισε -μεταξύ άλλων- ότι: το δικαίωμα "Η αρχαιότητα (33χρονη έναντι 4ετούς προϋπηρεσίας) θεμελιώνει και ενισχύει το "δικαίωμα στη θέση εργασίας", στην προστασία και διαφύλαξη του οποίου, ως μέσου βιοπορισμού και ανάπτυξης της επαγγελματικής και προσωπικής υπόστασης του μισθωτού, στοχεύουν τόσο οι νομοθετικοί όσο και οι νομολογιακοί περιορισμοί των απολύσεων".
Ο ΑΠ δέχθηκε ότι τα δικαστήρια δεν μπορούν καταρχήν να ελέγξουν την αναδιοργάνωση υπηρεσιών και τη μείωση προσωπικού που επιβάλλουν οι οικονομικές συνθήκες, που αντιμετωπίζει η επιχείρηση και την απόφαση του εργοδότη να αντεπεξέλθει έτσι στη διαφαινόμενη οικονομική κρίση. Ελέγχουν, όμως, αν η απόλυση ως έσχατο μέσο αντιμετώπισης των προβλημάτων της επιχείρησης έγινε με αντικειμενικά κριτήρια, σύμφωνα με την καλή πίστη και τα συναλλακτικά ήθη. Ετσι, ο εργοδότης, για να επιλέξει ποιον θα απολύσει, πρέπει να συνεκτιμήσει την προϋπηρεσία του εργαζόμενου στη συγκεκριμένη επιχείρηση (όχι σε άλλους εργοδότες), την ηλικία, την οικογενειακή κατάσταση κάθε μισθωτού, σε συνδυασμό με την αποδοτικότητα και τη δυνατότητα εξεύρεσης από αυτόν άλλης εργασίας ή οφείλει να προτείνει στον προς απόλυση άλλη θέση, έστω κατώτερη, εκείνης που κατείχε. Οταν παραλείπει να συνεκτιμήσει τα κριτήρια αυτά -τονίζει ο ΑΠ- η απόλυση ακυρώνεται ως καταχρηστική και οφείλονται μισθοί υπερημερίας.
Στη συγκεκριμένη υπόθεση έκλεισε τμήμα επιχείρησης στον Βόλο για οικονομοτεχνικούς λόγους και υποδείχθηκε σε εργαζόμενους να μεταφερθούν στο αντίστοιχο της Αθήνας. Ανάμεσα σε όσους αρνήθηκαν, η επιχείρηση απέλυσε την αρχαιότερη, κρατώντας δύο πολύ νεότερες με περισσότερα τυπικά προσόντα. Το εργασιακό τους προβάδισμα -έκρινε ο ΑΠ- αντισταθμίζεται από τη μεγαλύτερη ηλικία, τα περισσότερα οικογενειακά βάρη της απολυμένης (μεγαλώνει φοιτητή), τη μακρόχρονη εμπειρία και την άκρως ικανοποιητική απόδοσή της. Γι' αυτό -κατέληξε- η απόλυση είναι καταχρηστική, αφού δεν έγινε με κοινωνικά - υπηρεσιακά κριτήρια, με βάση τα οποία έπρεπε να είχε επιλέξει η επιχείρηση να απολύσει μια από τις δυο νεότερες με λιγότερα οικογενειακά βάρη, που θα μπορούσαν ευκολότερα να ξαναβρούν δουλειά.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=112993706
Κοινωνικά και υπηρεσιακά κριτήρια επιβάλλει ο Αρειος Πάγος στις απολύσεις που γίνονται λόγω οικονομοτεχνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει μία επιχείρηση, κρίνοντας ότι πρέπει καταρχήν να προστατεύονται οι μεγαλύτερη σε ηλικία, οι αρχαιότεροι στην υπηρεσία, όσοι έχουν περισσότερα οικογενειακά βάρη και αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα.
Το ανώτατο δικαστήριο δέχεται ότι όταν ο εργοδότης καλείται να επιλέξει ποιους θα απολύσει, οφείλει να λάβει υπόψη του τα κοινωνικά και υπηρεσιακά κριτήρια με σύγκριση μεταξύ των απασχολουμένων, ώστε να απομακρύνει εκείνον που έχει μικρότερη προϋπηρεσία και ηλικία (γιατί είναι ευκολότερο να βρει εργασία) και λιγότερα οικογενειακά βάρη.
Προχωρώντας ακόμα περισσότερο τη νομολογία γύρω από τις απολύσεις που οφείλονται σε οικονομοτεχνικούς λόγους και στην αναδιάρθρωση μιας επιχείρησης, ο ΑΠ προστατεύει τον μεγαλύτερο και αρχαιότερο σε υπηρεσία, ακόμα και αν υστερεί σε τυπικά προσόντα απέναντι στους νεότερους συναδέλφους του. Και κρίνει ότι η διαφορά προσόντων ισοσταθμίζεται λόγω της αρχαιότητας και των οικογενειακών βαρών, με συνέπεια να θεωρείται καταχρηστική η απομάκρυνση του μεγαλύτερου σε ηλικία και σε βάρη (λόγω οικογένειας, παιδιών κ.πλ.).
Παράλληλα ο ΑΠ τονίζει (31/13) ότι πρέπει να συνεκτιμάται το γεγονός ότι είναι δυσκολότερο για τον μεγαλύτερο να βρει νέα δουλειά. Κρίνοντας καταχρηστική την απόλυση 52χρονης γυναίκας με 33ετή προϋπηρεσία, έγγαμης με παιδί, αντί δύο νεότερων συναδέλφων της 27 και 25 ετών, άγαμων, με 4ετή προϋπηρεσία και περισσότερα τυπικά προσόντα, ο ΑΠ τόνισε -μεταξύ άλλων- ότι: το δικαίωμα "Η αρχαιότητα (33χρονη έναντι 4ετούς προϋπηρεσίας) θεμελιώνει και ενισχύει το "δικαίωμα στη θέση εργασίας", στην προστασία και διαφύλαξη του οποίου, ως μέσου βιοπορισμού και ανάπτυξης της επαγγελματικής και προσωπικής υπόστασης του μισθωτού, στοχεύουν τόσο οι νομοθετικοί όσο και οι νομολογιακοί περιορισμοί των απολύσεων".
Ο ΑΠ δέχθηκε ότι τα δικαστήρια δεν μπορούν καταρχήν να ελέγξουν την αναδιοργάνωση υπηρεσιών και τη μείωση προσωπικού που επιβάλλουν οι οικονομικές συνθήκες, που αντιμετωπίζει η επιχείρηση και την απόφαση του εργοδότη να αντεπεξέλθει έτσι στη διαφαινόμενη οικονομική κρίση. Ελέγχουν, όμως, αν η απόλυση ως έσχατο μέσο αντιμετώπισης των προβλημάτων της επιχείρησης έγινε με αντικειμενικά κριτήρια, σύμφωνα με την καλή πίστη και τα συναλλακτικά ήθη. Ετσι, ο εργοδότης, για να επιλέξει ποιον θα απολύσει, πρέπει να συνεκτιμήσει την προϋπηρεσία του εργαζόμενου στη συγκεκριμένη επιχείρηση (όχι σε άλλους εργοδότες), την ηλικία, την οικογενειακή κατάσταση κάθε μισθωτού, σε συνδυασμό με την αποδοτικότητα και τη δυνατότητα εξεύρεσης από αυτόν άλλης εργασίας ή οφείλει να προτείνει στον προς απόλυση άλλη θέση, έστω κατώτερη, εκείνης που κατείχε. Οταν παραλείπει να συνεκτιμήσει τα κριτήρια αυτά -τονίζει ο ΑΠ- η απόλυση ακυρώνεται ως καταχρηστική και οφείλονται μισθοί υπερημερίας.
Στη συγκεκριμένη υπόθεση έκλεισε τμήμα επιχείρησης στον Βόλο για οικονομοτεχνικούς λόγους και υποδείχθηκε σε εργαζόμενους να μεταφερθούν στο αντίστοιχο της Αθήνας. Ανάμεσα σε όσους αρνήθηκαν, η επιχείρηση απέλυσε την αρχαιότερη, κρατώντας δύο πολύ νεότερες με περισσότερα τυπικά προσόντα. Το εργασιακό τους προβάδισμα -έκρινε ο ΑΠ- αντισταθμίζεται από τη μεγαλύτερη ηλικία, τα περισσότερα οικογενειακά βάρη της απολυμένης (μεγαλώνει φοιτητή), τη μακρόχρονη εμπειρία και την άκρως ικανοποιητική απόδοσή της. Γι' αυτό -κατέληξε- η απόλυση είναι καταχρηστική, αφού δεν έγινε με κοινωνικά - υπηρεσιακά κριτήρια, με βάση τα οποία έπρεπε να είχε επιλέξει η επιχείρηση να απολύσει μια από τις δυο νεότερες με λιγότερα οικογενειακά βάρη, που θα μπορούσαν ευκολότερα να ξαναβρούν δουλειά.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=112993706
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου