Το νέο μπλογκ για τις απολύσεις στον Ριζοσπάστη.Ακούει στο όνομα ΝΕΥΡΟΣΠΑΣΤΗΣ και μπορείτε να το βρείτε στη διεύθυνση http://neyrospastis.wordpress.com/. "Νονός" του μπλογκ είναι ο σκιτσογράφος Κώστας Κουφογιώργος, ο οποίος το 1990 έκανε τα πρώτα του σκίτσα στον "Οδηγητή" και στην συνέχεια στον "Ριζοσπάστη". όπου έμεινε σχεδόν μέχρι την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991.
Αντιδράσεις έχουν ξεσηκωθεί τις τελευταίες μέρες με αφορμή τις
απολύσεις στο Ριζοσπάστη και στον 902. Κείμενα κυκλοφορούν, αποχώρηση
συνδικαλίστριας από τη παράταξη που στηρίζει το ΚΚΕ στο χώρο του τύπου
είχαμε ενώ το ίδιο καθώς και οι υποστηριχτές του αντιδρούν με το πάσης
χρήσεως επιχείρημα περί επίθεσης στο Κόμμα, προσπάθεια υπονόμευσής του
κ.λπ., κ.λπ.! Αντιδράσεις που έχουν δύο πλευρές. Από τη μια τα αστικά
ΜΜΕ και ο πολιτικός κόσμος που υπηρετούν βρίσκουν ευκαιρία να
διαπιστώσουν και να διατυμπανίσουν ότι όλοι ίδιοι είναι, αφού και το ΚΚΕ
τα ίδια κάνει, νομίζοντας ότι έτσι ξεπλένονται και δικαιώνονται οι
ίδιοι! Από την άλλη όμως υπάρχουν και αντιδράσεις που δίκαια
εναντιώνονται στις απολύσεις. Σε αυτές τις τελευταίες βεβαίως δεν
περιλαμβάνονται οι εκ του ΣΥΡΙΖΑ προερχόμενες και το γιατί εξηγείται
παρακάτω.
Δεν είναι η πρώτη φορά, τα ίδια
συνέβησαν και παλιότερα με τον 902, με την Τυποεκδοτική και όλες τις
επιχειρήσεις του ΚΚΕ. Επιχειρήσεις τις οποίες τις έστησε με τη
δικαιολογία της οικονομικής και προπαγανδιστικής στήριξης και
ανεξαρτησίας του κόμματος και της μη δέσμευσής του από τις
καπιταλιστικές επιχειρήσεις που ανά πάσα στιγμή θα μπορούσαν να φέρουν
προσκόμματα στη λειτουργία του, ιδιαίτερα στην καθημερινή έκδοση του
Ριζοσπάστη αλλά και των άλλων εκδόσεών του. Στην ίδια λογική πάνω κάτω
στήθηκαν και τα γραφεία του κόμματος στον Περισσό, γραφεία που και μια
μεγάλη ντόπια ή πολυεθνική εταιρεία θα τα ζήλευε.
Για να δουλέψουν όλα αυτά χρειάστηκε να επανδρωθούν με κόσμο. Εργαζόμενοι, κατά κύριο λόγο μέλη του κόμματος, κάτι όμως που ειδικά μετά το ’90 δεν ισχύει απόλυτα, που αμειβόντουσαν και αμείβονται με βάση τα ισχύοντα στη εργατική(;) νομοθεσία και οποίοι επιπλέον έχουν το αίσθημα, και αν δεν το έχουν τους το υπενθυμίζουν με την πρώτη ευκαιρία, ότι προσφέρουν στην υπόθεση του ΚΚΕ, όποια και αν είναι αυτή.
Οι επιχειρήσεις αυτές, κατά δήλωση από το 2010 (δείτε εδώ: http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=16/10/2010&id=12705&pageNo=17…) της Αλέκας Παπαρήγα, δεν θα μπορούσαν να λειτουργούν έξω από τα καπιταλιστικά πλαίσια. Αυτονόητο είναι. Λειτουργούν δηλαδή ακριβώς όπως και οι “καθαρές” καπιταλιστικές επιχειρήσεις με στόχο το κέρδος, εκμεταλλευόμενες εργατική δύναμη, άλλωστε δεν θα μπορούσε να επιβιώσουν αλλιώς και γι’ αυτό και επιδίωκαν να έχουν πελάτες και να “χτυπάνε” δουλειές, η διαφορά είναι ότι αυτό το κέρδος δεν το καρπώνεται ένας κεφαλαιοκράτης ή οι μέτοχοί της αλλά το κόμμα.
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς γιατί
ενώ η ηγεσία του ΚΚΕ, μαζί και οι υποστηριχτές της, αναγνωρίζει στον
εαυτό της το δικαίωμα να διατηρεί επιχειρήσεις που δουλεύουν με
καπιταλιστικούς όρους, ενώ θεωρεί ότι μπορεί να έχει το ρόλο του
εργοδότη, δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα στους εργαζόμενους που απολύονται ή
που δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται ή που τους κουρεύουν τους μισθούς να
αντιδρούν. Να αντιδρούν όχι μόνο απέναντι στο σύστημα που με την
πολιτική του εξαθλιώνει τον εργαζόμενο λαό αλλά και απέναντι στον
εργοδότη που στο όνομα αυτής της πολιτικής “αναγκάζεται” να κάνει
απολύσεις.Να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους, ακριβώς όπως κάνει ο
εργοδότης τους δηλαδή με τον οποίο εξ αντικειμένου είναι σε αντίθεση.
Επειδή ο εργοδότης λέγεται “κομμουνιστικό κόμμα”; Eπειδή οι εργαζόμενοι
μπορεί να είναι και μέλη του; Ε, και; Γιατί δηλαδή στο όνομα αυτού θα
πρέπει οι εργαζόμενοι να δέχονται την απληρωσιά, το πετσόκομμα μισθών,
την ανεργία; Με ποια λογική η μια πλευρά αναγνωρίζει στον εαυτό της να
κινείται, εκτός από καθοδήγηση, και ως εργοδότης ενώ η άλλη πλευρά
πρέπει να ξεχάσει τη θέση της και να λειτουργεί με όρους αυτοθυσίας,
δηλαδή μόνο ως μέλος αλλά όχι ως εργαζόμενος, πολύ περισσότερο σε εποχές
που η ανεύρεση άλλης δουλειάς κινείται στα όρια της ουτοπίας; Σε τι
διαφέρει η λογική αυτή από τη λογική του κάθε εργοδότη που ζητάει τα
ίδια από τους εργαζόμενους στην επιχείρησή του; Ή μήπως απολύει με
άλλους όρους από αυτούς που θέτει το σύστημα; Δίνει αποζημιώσεις με βάση
αυτά που διεκδικεί το ΚΚΕ για τους υπόλοιπους εργαζόμενους ή περίμενε
να εφαρμοστούν οι νέες μνημονιακές διατάξεις για να προχωρήσει στις
απολύσεις “βάση του νόμου” όπως γράφτηκε;
Αλλά να το πάμε και λίγο παραπέρα; Με ποια λογική ένα κόμμα το οποίο ισχυρίζεται ότι θέλει να ανατρέψει το καπιταλισμό στήνει τέτοιου είδους και τέτοιας έκτασης μηχανισμούς-επιχειρήσεις που ξεφεύγουν κατά πολύ από την απλή στήριξη των λειτουργιών του κόμματος; Είναι ή δεν είναι η Τυποεκδοτική μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στο χώρο της, κάποτε δε η μεγαλύτερη, η οποία μάλιστα για ένα διάστημα είχε και πελάτες που τις έφυγαν οπότε και αναγκάστηκε να κάνει απολύσεις; Τι τις χρειάζεται ένα κομμουνιστικό κόμμα τέτοιου είδους δραστηριότητες, σε τι εξυπηρετούν το σκοπό του; Τόσο πολύ εξαρτάται από το χρήμα η ύπαρξή του και η δράση του;
Αλλά να το πάμε και λίγο παραπέρα; Με ποια λογική ένα κόμμα το οποίο ισχυρίζεται ότι θέλει να ανατρέψει το καπιταλισμό στήνει τέτοιου είδους και τέτοιας έκτασης μηχανισμούς-επιχειρήσεις που ξεφεύγουν κατά πολύ από την απλή στήριξη των λειτουργιών του κόμματος; Είναι ή δεν είναι η Τυποεκδοτική μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στο χώρο της, κάποτε δε η μεγαλύτερη, η οποία μάλιστα για ένα διάστημα είχε και πελάτες που τις έφυγαν οπότε και αναγκάστηκε να κάνει απολύσεις; Τι τις χρειάζεται ένα κομμουνιστικό κόμμα τέτοιου είδους δραστηριότητες, σε τι εξυπηρετούν το σκοπό του; Τόσο πολύ εξαρτάται από το χρήμα η ύπαρξή του και η δράση του;
Τι είδους σχέσεις δημιουργούνται ανάμεσα στα μέλη του κόμματος με το κόμμα, με την καθοδήγηση, όταν αυτή η σχέση αποκτά και χαρακτηριστικά εργοδότη – εργαζόμενου; Είναι πολλά τα ιδεολογικά και πολιτικά ερωτήματα που εγείρονται και τα οποία δεν αφορούν μόνο το ΚΚΕ. Και αν βρήκαν ευκαιρία η Αυγή, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα μέσα που κινούνται στο χώρο του, να την ….πουν στο ΚΚΕ ας κοιτάξουν πρώτα τα του οίκου τους γιατί και εκεί δεν είναι και τόσο ρόδινα τα πράγματα! “Διαγραφές” – απολύσεις υπήρξαν και στα δικά τους μέσα. Τουλάχιστον το ΚΚΕ, όταν εγείρονται τέτοια ζητήματα στο ΣΥΡΙΖΑ, κρατάει μια πιο συνεπή στάση!
Τι ήταν αυτό που οδήγησε τις κατά καιρούς ηγεσίες του ΚΚΕ να ρισκάρουν τέτοιου είδους επενδύσεις; Ξοδεύοντας, ανάμεσα στα άλλα χρήμα και κόπο των μελών του; Τόσο σίγουροι ήταν και είναι ότι θα είναι για πάντα νόμιμο κόμμα; Εφ’ όσον είναι επαναστατικό όπως λέει πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο της παρανομίας. ‘Η μήπως είχε πιστέψει η ηγεσία του ΚΚΕ ότι θα ανατρέψει το σύστημα με ομαλό τρόπο; Μάλλον όχι. Μάλλον τελικά, όπως κάθε κόμμα που έχει υιοθετήσει τις θεωρίες περί ειρηνικού περάσματος (ακόμη και όταν τις …καταδικάζει), που έχει αποδεχθεί τη παντοδυναμία του συστήματος και έχει επιλέξει να κινείται στα όρια του με κύρια μορφή παρέμβασής του τον κοινοβουλευτισμό, δεν θα δυσκολευτεί να στήσει και τους ανάλογους μηχανισμούς στήριξής του.
Ένα κομμουνιστικό κόμμα δεν έχει ανάγκη από μονοπωλιακού τύπου επιχειρήσεις για να κάνει αυτά για τα οποίο υποτίθεται ότι είναι ταγμένο. Η δύναμή του είναι τα μέλη του και τα στελέχη του, αυτοί γράφουν, τυπώνουν, διακινούν τα έντυπά του και τις εκδόσεις του, αυτοί παρεμβαίνουν στο λαό και τον καλούν να αλλάξει αυτή τη κοινωνία. Η επαγγελματικοποίηση μελών και στελεχών του γινόταν στη βάση άλλων αναγκαιοτήτων, με πολύ σκέψη και προσωρινά. Ποτέ δεν είχε τα στοιχεία της μονιμότητας. Η πληρωμή τους θεωρούνταν αναγκαίο κακό και από τον αποδέκτη και από αυτούς που το αποφάσιζαν. Εδώ βρισκόντουσαν τρόποι να βγαίνουν και να διακινούνται εφημερίδες, βιβλία και κάθε είδους έντυπα σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας, δεν θα βρισκόταν τώρα; Και δε λέω ότι δεν θα ήταν καλό να υπήρχε ένα σίγουρο τυπογραφείο ή ότι θα ήταν λάθος να χρησιμοποιούνται οι τεχνολογικές δυνατότητες και από τους κομμουνιστές, αλλά από εκεί μέχρι τη …φετιχοποίησή τους και την έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα υπάρχει απόσταση.
Έχοντας αποδεχτεί το ΚΚΕ για τα καλά την αστική νομιμότητα έχει προσαρμόσει και τη λειτουργία του ανάλογα. Αλλιώς δεν εξηγείται αυτός ο παραλογισμός(;) του να προσπαθεί να υπερασπιστεί το δικαίωμά του να απολύει κόσμο από τις επιχειρήσεις του δίνοντας απαντήσεις του τύπου “καπιταλισμό έχουμε” “κρίση περνάμε” το “σύστημα φταίει” ή και “εσείς τα ίδια κάνετε”. Φυσικά και το αστικό πολιτικό σύστημα και τα έντυπά του θα βρουν αφορμή να το χτυπήσουν και να πουν “και εσείς τα ίδια κάνετε τι φωνάζετε για μας”. Πως αλλιώς θα συκοφαντήσουν τους κομμουνιστές και τις ιδέες τους. Το θέμα είναι να μη δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την αφορμή.
Και το ΚΚΕ είναι πολλαπλά εκτεθειμένο. Από το 1974 που υπέγραψε ότι δεν θα καταλύσει το σύστημα για να αναγνωριστεί μέχρι την αποδοχή των κάθε είδους χρηματοδοτήσεων από το κράτος, φροντίζει το ίδιο να δίνει τέτοιου είδους πατήματα για να βγαίνουν οι κάθε είδους κάφροι και τα τσιράκια του συστήματος να λένε στο κόσμο ότι τελικά οι κομμουνιστές δεν διαφέρουν σε τίποτα από όλους τους άλλους. Η ανεξαρτησία ενός κόμματος από το σύστημα δεν εξαρτάται από το πόσο μεγάλες επιχειρήσεις θα έχει για να εξασφαλίζει όσο το δυνατόν περισσότερο χρήμα αλλά από άλλα πράγματα. Αν και εφ’ όσον λυθούν ποτέ αυτά τότε θα λυθούν και τα άλλα για τα οποία κουβεντιάζουμε σε αυτό το σημείωμα. Ως τότε ας προσπαθεί η ηγεσία του ΚΚΕ να πείσει ότι στήνει καπιταλιστικές επιχειρήσεις για να ανατρέψει τον καπιταλισμό απρόσκοπτα!
Η εικονογραφηση ανήκει στον Κώστα Κουφογιώργο
Το είδαμε στο http://neyrospastis.wordpress.com/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου