ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΙΣ 13/03/2012: ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ
ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ
Η προκλητική εγκατάλειψη της Ψυχικής Υγείας στις
επιταγές της ΕΕ, του ΔΝΤ, της «συγκυβέρνησης», δεν κρύβεται πια ούτε απ’ τους
εργαζόμενους ούτε, πολύ περισσότερο, απ’ τους ωφελούμενους των υπηρεσιών μας
και τις οικογένειές τους. Περικοπές στην χρηματοδότηση, ολικές ή μερικές,
έμμεση επιβολή νοσηλίου στους ψυχικά πάσχοντες μέσω της κατακράτησης ποσοστού
της σύνταξής τους, τσεκουρώματα σε μισθούς και σε προσωπικό (εργασιακές «εφεδρείες»,
συγχωνεύσεις, απολύσεις, «διακοπές συνεργασίας»), συμβάσεις έργου διάρκειας
ενός μήνα, κλεισίματα δομών αποασυλοποίησης, επαναπροώθηση ψυχικά πασχόντων -προς
εγκατάλειψη της, έστω διακηρυγμένης, ψυχιατρικής μεταρρύθμισης- σε ψυχιατρεία με
μειωμένο προσωπικό, δύσκολη αλλά και αναξιόπιστη, πλέον, πρόσβαση σε
φαρμακευτική στήριξη, συνεχώς αυξανόμενη καταγραφή ανασφάλιστων. Ακούγονται ήδη
πολλά κι όμως αποτελούν μερικές μόνο από τις συνέπειες της εν εξελίξει και
επακριβώς σχεδιασμένης κατάρρευσης του δημόσιου συστήματος υγείας.
Απ’ την πλευρά μας, ως εργαζόμενες και εργαζόμενοι στα
Κέντρα Πρόληψης, έχουμε το προνόμιο να ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή με τις
τοπικές κοινωνίες υλοποιώντας προγράμματα Πρόληψης και Προαγωγής της
Ψυχοκοινωνικής Υγείας. Όντας στην καρδιά
της κοινωνίας, ακούμε όλο και πιο καθαρά και συχνά ανθρώπους όλων των ηλικιών, να
μιλάνε για φόβο, πόνο, απελπισία, αλλά και θυμό, αγανάκτηση, όργητα. Πολλοί δηλώνουν
ανίσχυροι να ανταποκριθούν στη ραγδαία αποδόμηση του βιοτικού επιπέδου τους, την
πλήρη ανατροπή της καθημερινότητάς τους, την απουσία οποιασδήποτε μορφής
προνοιακής στήριξης – δεδομένα που οδηγούν αυτόματα σε ένταση της ψυχικής
δυσλειτουργίας και διαμορφώνουν το εύφλεκτο έδαφος «απρόβλεπτων» εκρήξεων στο
οικογενειακό, σχολικό, εργασιακό και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Τα αιτήματα
προς τα Κέντρα Πρόληψης για ψυχοκοινωνική στήριξη, τόσο μεμονωμένα όσο και από
ομάδες, αυξάνονται με δραματική πρόοδο, την ίδια στιγμή που η δυνατότητα
παροχής υπηρεσιών συρρικνώνεται εξ αιτίας της σταθερής υποστελέχωσής μας (1
εργαζόμενος για κάθε 25.000 πληθυσμού) και της πάγιας… υποχρηματοδότησής μας
(50% για το 2010 και το 2011, μόλις 25% προϋπολογισμένο για το 2012). Ήδη οι εργαζόμενοι σε τουλάχιστον 3 Κέντρα
Πρόληψης είναι απλήρωτοι,
ενώ σε 4 ακόμη δεν έχουν καταβληθεί οι εισφορές ΙΚΑ
και σε 8 δεν υπάρχουν οι μισθοδοσίες του τρέχοντος μήνα.
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια διαρκή και συνολική κυβερνητική
πολιτική που, τελικά, επιδιώκει την μετατροπή και του δημόσιου συστήματος της
Υγείας -με κραυγαλέο το παράδειγμα της Ψυχικής Υγείας- σε ένα ανοιχτό πεδίο
ασύδοτης και ανεξέλεγκτης ιδιωτικοποίησης/κερδοσκοπίας,