Η τηλεόραση στο σπίτι μας δεν αναπαράγει το λόγο μας, το λόγο του φίλου, του συγγενή μας.
Αναπαράγει αυτό που ορίζουν οι αρχές του marketing, της ψυχαγωγίας και του lifestyle για την κατανάλωση προϊόντων, τις πολιτικές αναλύσεις για να ισοπεδώνονται οι διαφορετικές απόψεις που εκφράζονται εκτός κομμάτων και η ασαφής πολιτιστική αναφορά της για να καταλάβουμε ότι λίγο πολύ όλοι είμαστε ίδιοι.
Οι κοινωνικές
συζητήσεις παραμερίζονται μπροστά στην τηλεόραση, αυτός ο πανταχού παρόν
εισβολέας είναι στα σπίτια αμόρφωτων και μορφωμένων, νέων και γέρων, φτωχών και πλουσίων. Επιβάλει τους δικούς της πρωταγωνιστές, ήρωες, ειδικούς, υπεύθυνους και ανεύθυνους αφού δεν υπάρχει διάλογος ή αντίλογος, κάθεσαι αναπαυτικά παρακολουθείς και βρίζεις ή γελάς χωρίς να σε ακούει κανένας.
Κουβεντιάζοντας με κόσμο κανείς διαπιστώνει ότι όταν η κουβέντα αφορά την τηλεόραση όλοι έχουν άποψη για το ποιοι είναι οι καλοί δημοσιογράφοι, παρουσιαστές, ηθοποιοί. Ξαφνιάζουν και οι λεπτομέρειες για το πόσα πληρώνεται ο καθένας τους, που πίνει καφέ, που κάνουν διακοπές και άλλες άχρηστες πληροφορίες. Τελευταία με τα δορυφορικά κανάλια όλοι ξέρουμε πώς πιάνει ο κροκόδειλος
το βουβάλι, πως
καταπιέζονται οι γυναίκες στη Συρία, πως φτιάχνουν τα πατατάκια οι Αμερικάνοι αλλά και πως ψαρεύουν καβούρια στην Ισλανδία.
Στη δεκαετία του 80 τα περισσότερα καφενεία στην επαρχία ήταν πράσινα ή μπλε. Όπου και αν καθόσουν, έστω και έτσι σε αυτή την παγίδα της κομματικής διχόνοιας, εκτός από τα κομματικά μπορούσες να συζητήσεις και για τα τοπικά προβλήματα. Διαφωνούσες ή συμφωνούσες, έπαιρνες θέση για τα προβλήματα, έκανες και σου έκαναν αστεία, γνώριζες καλύτερα τους ανθρώπους, μοιραζόσουν συναισθήματα και σκέψεις. Τώρα οι συζητήσεις στα καφενεία του χωριού είναι λες και είσαι μέσα σε κάποιο σαλόνι σπιτιού μεγαλούπολης.
Πως γίνεται αυτό αναρωτιέται κάποιος αφού ο κάθε τόπος έχει μια παράδοση αιώνων, με συγκεκριμένα προβλήματα και αγωνίες;
Υπάρχει μια κοινή γλώσσα, η γλώσσα της τηλεόρασης.
Η τηλεόραση έχει εκτοπίσει σε μεγάλο βαθμό τα τοπικά έθιμα. Αν το δούμε σε υπερβολικό βαθμό το πανηγύρι του χωριού αντικαταστάθηκε απο την eurovision, ο τοπικός μουσικός αντικαταστάθηκε απο τον Ρέμο ή τους ξενόφερτους διασκεδαστές, η κουτσομπόλα της γειτονιάς αντικαταστάθηκε απο την Τατιάνα Στεφανίδου.
Όλοι συζητάνε για την τρόικα, τις κυβερνήσεις, τις διακοπές των τηλεαστέρων. Ο «σύγχρονος» τρόπος διασκέδασης στη Μύκονο και στη Πάρο πρωταγωνιστεί στην τηλεοπτική ατζέντα. Ότι η Μύκονος και η Πάρος έχουν ήθη και έθιμα χιλιάδες χρόνια μάλλον δεν θα το δούμε ποτέ στα κανάλια της ισοπέδωσης.
Η τηλεόραση αντικατέστησε τον συνάνθρωπο μας. Αφήσαμε σε αυτούς να ορίζουν ποιες είναι οι πολιτικές επιλογές, ποιες είναι οι αξίες της ζωής, τι είναι ηθικό και τι ανήθικο. Η κοινωνία μας έχει καθίσει αναπαυτικά στον καναπέ της απάθειας και της παραίτησης από την ζωή περιμένοντας τον θάνατο της. Αν αποφασίσουμε να ορίσουμε εμείς την προτεραιότητα των προβλημάτων μας, να ζυμωθούν ιδέες, να ξεπηδήσουν αιτήματα και λύσεις ίσως τότε... κάτι να αλλάξει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου